Iemand had een bepaalde mening over iets wat ik had gedaan en deelde die mening met mij.
Normaal gezien heb ik daar geen probleem mee maar in dit geval gebeurde er iets vreemds.
Deze persoon is iemand die ik al redelijk wat jaren ken en die voor mij, als persoon belangrijk is.Iemand die ik mag.
Deze persoon vertelde me eigenlijk dat ik op een bepaald punt niet te vertrouwen was in zijn ogen.
Ik was met zaken bezig en ik had het hem niet verteld. Vond het ook niet nodig omdat het allemaal nog te vaak en niet concreet was.
Ook was het niet iets wat hem zou benadelen. Zag er dus geen kwaad in om dat niet te delen.
Sterker nog; het was totaal niet in me opgekomen omdat ik er geen probleem in zag.
Hierin verschilden we blijkbaar van mening en dat werd me subtiel verteld.Dit delen van de mening raakte me zo dat ik eigenlijk niet kon reageren.
Er wordt een knop "ingedrukt" bij me waarbij ik het gevoel kreeg alsof er iemand met een mes in mijn rug stak. Ik viel bijna omver. Letterlijk !
Vervolgens was ik licht aan het trillen en kon niet reageren.
Alleen weg gaan, de kamer verlaten en alles laten bezinken. Wat ik dan ook heb gedaan.
Heel vreemd.
Had ik nog nooit meegemaakt.Ik heb het idee dat, doordat ik de laatste paar jaar ben veranderd, de emotie die voortkwam uit het indrukken van de knop erg heftig binnenkwam.
De bepaalde persoon had dit niet als bedoeling gehad maar het gebeurde wel. Eerst nam ik het hem kwalijk maar later ging ik me bedenken dat hij niet de emotie liet ontstaan maar ik zelf.
Zelf kies je hoe je reageert op een situatie.
Bewust of onbewust.
Nu weet ik , verstandelijk, dat het zo werkt.
Er is een ruimte tussen stimulus (het indrukken van de knop) en de response (hoe reageer je op deze knop) waarin je vrijheid ligt om te kiezen hoe je gaat reageren.Hier ben ik me van bewust maar het lukte me, emotioneel, niet om te reageren.
De betreffende boodschapper is meer left-brain en zo beleefde hij ook de situatie.
Begreep ook mijn reactie niet, verstandelijk, omdat dit ook niet begrijpen is met je left-brain.
Ik ben zelf meer verschoven van left-brain naar right-brain en voel meer dan dat ik bepaalde zaken verstandelijk kan analyseren.
Ik denk meer met mijn buik (second brain) dan ik vroeger deed.
Dit was voor mij een enorm leermoment in het beter leren kennen van mezelf.
Oh ja, we zijn er samen wel uitgekomen, hoor.Wees gerust !
Chris